Kobietę to ciężko zadowolić. A matkę to już szczególnie! Narzeka taka jedna, że po sklepach nie może w spokoju pochodzić, ciuchów pooglądać i poprzymierzać, bo gdy tylko przekracza próg działu damskiego, dzieciak w wózku siedzący zaczyna te swoje darcia, piski, wrzaski i w ogóle to przypomina sobie właśnie wtedy, że chce jeść, pić, siusiu i że wózek jest be! I jak tu skupić się na zakupach w takich warunkach???

A więc wreszcie owa matka z domu sama się wyrwała. A raczej po pracy od razu do domu nie wróciła, korzystając z jakże rzadkiej sytuacji, że poranną zmianę miała i tym razem nie kończyła pracy o 22, gdy już wszystkie sklepy (godne odwiedzenia) zamknięte. Ruszyła więc matka na sklepy, jak za dawnych czasów, wolna niczym ptak. Z wielkimi planami, gdzie iść, co kupić, ile kasy przesrać. 

No i zgadnijcie gdzie ta matka swe pierwsze kroki skierowała? (a może raczej gdzie ją nogi same poniosły z przyzwyczajenia :) Tak, tak, do działu dziecięcego oczywiście! Bo tam tak kolorowo i milusio! I zatopiła się matka znowu w tych ślicznych małych ubrankach, w tych sukienusiach, bluzeczkach i innych pierdołeczkach! No powstrzymać się znów nie mogła i pół tygodniówki tam rozpieprzyła! No bo jak to tak wyjść z dziecięcego z pustymi rękami??? To przecież mission impossible! :) 

Ale w końcu jednak matka się opamiętała, po co na zakupy SAMA przyjechała i na dział damski dotarła. Pooglądała (w spokoju jak chciała), poprzymierzała (bez ciągłego rozpraszania wołaniem o ciastko, piciu, siusiu). No ale nic jej nie pasowało! Tu za krótkie, tu za długie, tam odstaje, tam wystaje. No masakra jakaś! Albo te ciuchy jakieś takie dziwne, niewymiarowe, albo matka dziwna!

A może brakowało matce jej małego doradcy do spraw przymiarek? Patrzyłby taki z łobuzerskim uśmiechem i między wołaniem o kolejne ciacho, kręciłby małą główką na tak lub nie. I już by matka wiedziała, czy w kreacji takiej czy owakiej może się szerszej publice pokazać. Bo jeśli dzieciak zaakceptuje, to znaczy że nie jest aż tak źle, co nie? ;)

I jeszcze podczas tych zakupowych szaleństw matka czuła, jakby o czymś zapomniała. Jakoś tak dziwnie bez wózka i bez tego małego kompana, gdy tak matka krążyła między wieszakami. Bo ten kompan, choć marudził czasem, to wnosił w te zakupy radość i uśmiech, i spokój taki - nawet mimo tego darcia, pisków i krzyków o ciasteczko :)

Kolejną rzecza, którą matka zauważyła podczas tej samotnej wyprawy, było to, że bez dziecka matka biegała po sklepach jak szalona (bo wózkiem nie obciążona?), jakby chciała jak najwięcej sklepów w jak najkrótszym czasie zaliczyć, zapominając o głodzie, nie zwracając uwagi na burczący brzuchol. A z dzieckiem także biega jak szalona, ale tylko jak dzieciak śpi, a gdy się urwis budzi, to przypomina matce, by usiąść, odetchnąć, przegryźć coś :) Taki kochany zakupowy towarzysz! Mały, ale o matkę już tak dba :)

I jeszcze matka nie miała się do kogo odezwać podczas tych zakupów i tak chodziła samotnie, a wokół jak na złość same matki z dzieciakami, i ten widok tym bardziej potęgował u matki tęsknotę za swym małym towarzyszem, z którym i pogadać można, i pośmiać się można.

I tak matka od sklepu do sklepu latała i z każdego z pustymi rękami wychodziła. A że ciemno się już zrobiło, wracać do domu był już czas. Tylko jeszcze szybkie zakupy w spożywczym, co by do ust było co włożyć. I kolejny raz przekonała się matka nad lepszością zakupów wraz z dzieckiem, gdy ciężką torbę dźwigać przez miasto musiała, zamiast wózek nią obwiesić :)

No i jak tu matkę zadowolić? Narzeka na zakupy z dzieckiem, ale bez dziecka jeszcze gorzej! :) Chyba na razie odpuści sobie matka samotne zakupy, bo najzwyczajniej w świecie zakupy z dzieckiem sprawiają jej więcej radości i przyjemności (no i jakoś tak sprawiają, że matka dla siebie też coś kupi wtedy). I widać matka potrzebowała właśnie tej samotnej wyprawy, by to odkryć i przestać narzekać :)

A dla porównania - oto efekty wspólnych zakupów matki z dzieckiem:

A tu tych samotnych:

No i które lepsze? (i zadowalające i matkę i dziecko? :) Oczywiście matka pokazała tu tylko ułamek tych zakupów, co by tatuś nie osiwiał, widząc tyle ciuchów na jednym zdjęciu ;) A swoją drogą, to czemu takich ślicznych kolorowych sukieneczek nie robią w rozmiarze matki, co?

A Wy wolicie zakupy z dzieckiem czy bez? I też na samotnych wyprawach macie wrażenie, że czegoś zapomniałyście? (czy tylko owa matka taka dziwna? ;) I czy idąc na samotne zakupy, wracacie - tak jak matka - z torbami pełnymi dziecięcych ubrań? A może udaje Wam się wtedy nie wchodzić na dziecięcy albo zamykacie oczy, gdy tamtędy przemykacie? :)

Udanych zakupów Wam życzę! Czasem nawet shopping jest dla matki wyzwaniem ;)

Na początku stycznia wspominałam Wam, że ogarnęła mnie wielka moc i chcę wiele rzeczy zrobić (kliknijcie o tutaj, jeśli chcecie przypomnieć sobie ten post). Jedną z tych rzeczy były porządki w zdjęciach i stworzenie z nich czegoś bardziej namacalnego niż ekran komputera. I po półtorej miesiąca mogę z radością powiedzieć, że te moje zdjęciowe projekty posuwają się do przodu. Ale im więcej ich robię, tym bardziej mi się to podoba i tym więcej chcę, a więc końca na razie nie widać :)

Na razie efektami mojej pracy cieszą się Dziadkowie w Polsce - na Dzień Babci i Dziadka przyfrunęła do nich fotoksiążka ze zdjęciami ich małej wnuczusi.


Niestety jeszcze nie miałam okazji, by zobaczyć tę fotoksiążkę na żywo, bo wysyłka była od razu do Dziadków. To chyba muszę uwierzyć Im na słowo, że fajnie wyszła :) A stworzyłam ją na stronie Printu.pl. Możesz tam stworzyć nie tylko fotoksiążkę, ale i instabooka, czyli taką mini fotoksiążkę ze zdjęciami z Twojego Instagrama. Może kiedyś sama zrobię takiego instabooka, jak nazbiera mi się tam więcej fotek :) Program do tworzenia jest bardzo prosty w obsłudze. Możesz wybrać gotowy szablon (a jest ich naprawdę bardzo dużo i to na wszelkie okazje), uzupełnić swoimi zdjęciami i książka gotowa! Albo możesz dłużej się pobawić i włączyć tryb "eksperta" - wtedy możesz zmieniać w szablonie co tylko chcesz - usuwać elementy, dodawać zdjęcia, teksty, ozdoby, ramki, zmieniać tła. Dla mnie taka opcja jest idealna, bo lubię większość po swojemu robić, rozmieszczać fotki tam gdzie mi to pasuje, a nie tam, gdzie jest to narzucone w szablonie - no i lubię długo się z tym bawić :)

Ale nie tylko Dziadkowie są zadowoleni - ja też mogę cieszyć oko, bo wreszcie uzupełniłam nasz Album Maluszka (wstyd przyznać - ale zaległości miałam od dnia porodu! - no jakoś tak dziwnie wyszło, że przed porodem więcej czasu na wszystko było ;) Dobrze chociaż, że na bieżąco zapisywałam sobie najważniejsze wydarzenia! Teraz tylko wybrałam fotki, powklejałam je i uzupełniłam brakujące teksty.


W sklepach jest wiele różnych albumów dla dzieci - nam spodobał się ten z Disneya (klik tutaj), w którym można m.in. zapisać najważniejsze daty i debiuty w życiu dziecka, jak pierwszy uśmiech, pierwsze słowo, pierwszy kroczek itp., jest miejsce na odbicie małej rączki i nóżki, na zapisanie śmiesznych słówek, które padają z ust malucha, a oprócz tego teksty do uzupełnienia np. z pierwszej podróży, z pierwszych świąt czy z poznawania nowych smaków. Wszystko kolorowe i takie dziewczęce :) Ale jest też wersja dla małych chłopców. Taki album to świetna pamiątka dla dziecka. A Wasze dzieci mają może podobne albumy? Uzupełnialiście je na bieżąco czy tak jak ja odkładaliście "na jutro"? (aż z tego "jutra" zrobiły się prawie 2 lata!)

Jednak powiem Wam, że lepiej jest na bieżąco robić porządki w zdjęciach, drukować je czy robić fotoksiążki, bo jak się ma dzieci, to nie dość że czasu mniej, to jeszcze tych fotek tyle, że cały komputer zapchany! I samo szukanie fajnych zdjęć zajmuje chyba najwięcej czasu! 

Teraz zaczęłam właśnie kolejny projekt z Printu.pl - fotoksiążkę dla nas. Albo raczej od razu ze 3 fotoksiążki, bo pewnie nie mogąc się zdecydować, które fotki dać, wybiorę ich tyle, że stron w fotoksiążce zabraknie! :) Ale może to i lepiej, bo zdjęcia to piękne wspomnienia i nie warto na nich oszczędzać - bo co nam zostanie na stare lata, jak nie oglądanie fotek i wspominanie? Więc oprócz rozpoczętego "1-szego roku Izuni", w planach mam już "2-gi roczek", "Podróże Izuni" oraz kilka fotoksiążek z naszych podróży przed pojawieniem się Izy. Jak skończę jedną i dostanę ją już w swoje ręce, wtedy będę mogła z czystym sumieniem polecić Wam (lub nie) tą firmę Printu.pl.


Jak widzicie, jeszcze sporo pracy przede mną, ale taka "praca" sprawia mi wiele przyjemności, choć jest też bardzo czasochłonna. Ale efekty są wspaniałe, gdy bierzesz taką stworzoną przez siebie książkę z najpiękniejszymi zdjęciami i chcesz ją oglądać bez końca. A wiem co mówię, bo już kilka takich fotoksiążek stworzyłam dawno, dawno temu.

Pierwszą fotoksiążkę zrobiłam na naszą pierwszą rocznicę "chodzenia" z wtedy-jeszcze-nie-mężem. To było wieki temu, gdy raczej nie było zbytniego wyboru firm zajmujących się fotoksiążkami i widzę teraz pewne niedoskonałości w tej książce z Superfoto.pl. Tło jest jednakowe na wszystkich stronach, bo jak się wybrało już jedno tło, to nie można było zmienić na inne na jakiejś wybranej stronie. A rozmieszczenia zdjęć na stronach też nie można było zmienić - można było tylko wybierać z kilku opcji. Do tego zdjęcia nie są najlepszej jakości, ale to raczej wina aparatu, bo wtedy jeszcze używałam jakiegoś starego dziada. No ale jak na pierwszą fotoksiążkę to może być :) Nie wiem jakie teraz są fotoksiążki na tej stronie, czy jest więcej opcji w tworzeniu - ale wiem, że następnej już tam nie zrobię, bo odkryłam już inne, lepsze dla mnie oferty.


Kolejną fotoksiążkę stworzyłam na rocznicę ślubu - z naszych weselnych zdjęć. I tu mogę Wam szczerze polecić firmę Foto.com, bo jestem z tej książki baaaardzo zadowolona, a możliwości tworzenia są ogromne. Ta firma ma siedzibę w Belgii, więc skoro mieszkam poza Polską, to bardzo mi to na rękę, bo koszty przesyłki nie są takie wielkie jak te z firm z Polski. A w tej książce można wszystko po swojemu stworzyć - można wybrać jakiś motyw przewodni i do niego jest kilkanaście różnych teł, na każdej stronie może być inne tło, a nawet tłem może być jakieś Twoje zdjęcie. Zdjęcia na stronach też można rozmieszczać gdzie się chce, ile się chce i jakie wielkie się chce. Oprawa książki może być miękka lub twarda. Możesz też wybrać różne formaty książki - poziomą, pionową czy kwadratową. I możesz stworzyć niepowtarzalną książkę, jakiej nikt nie ma.


A Wy jak przechowujecie swoje wspomnienia? Wolicie tradycyjne albumy z drukowanymi zdjęciami czy może też tworzycie takie fotoksiążki? A może polecicie mi jeszcze inne strony, gdzie można stworzyć takie cudne rzeczy ze zdjęć? A jeśli od dawna chodzi Wam po głowie taka fotoksiążka, ale nie wiecie czy warto inwestować tyle czasu i kasy, to od razu Wam mówię, że warto, bo to przecież wspomnienia na całe życie, a w takiej formie cieszą oko jeszcze bardziej! No to co? Robicie ze mną fotoksiążkę? Ja w każdym razie zabieram się za ciąg dalszy mojej - i tak mnie to cieszy, że nawet snu mi nie szkoda - a nawet mogłabym całe noce siedzieć, tworzyć, bawić się zdjęciami - taka to przyjemność dla mnie! Mówię Wam - skosztujcie kiedyś tej przyjemności :)

Od jakiegoś czasu nasz dom atakują wirusy. Najpierw dopadły męża, potem córcię, a na końcu mnie. Cholerny luty!!! Nie lubię być chora. Ale jeszcze bardziej nie lubię, gdy choruje moje dziecko. Wtedy każde kichnięcie, każde kaszlnięcie, każdy glut wiszący z nosa, podwyższona temperatura, czerwone oczka czy płacz w nocy powodują, że zaczynam się martwić. A już nie mówię o jakichś uderzeniach, guzach czy siniakach! I tak patrzę na to moje dziecko, gdy z czerwonego nochalka leci kolejna "bańka", a z gardełka wydobywa się męczący kaszel, i czasem paraliżuje mnie strach. Ogromny strach o moje dziecko. Strach, jakiego nigdy wcześniej nie odczuwałam w takim stopniu. I łzy pojawiają się w moich oczach. 

Powiedzcie proszę, że też tak czasem macie, bo ja już siebie zaczynam zaliczać albo do wariatek albo do przewrażliwionych matek! A może wcale nie jestem ani wariatką ani przewrażliwiona, tylko jestem po prostu matką? Taką, która martwi się o dziecko, o jego zdrowie i oddałaby wszystko - dosłownie wszystko - byle tylko dziecko było znów zdrowe, uśmiechnięte i pełne energii! I wtedy nie liczy się nic innego, ani pieniądze, ani hobby, ani wszystkie plany. Bez zdrowia nic przecież nie cieszy. A szczególnie bez zdrowia ukochanej osoby.

A może przeraża mnie to, że tak naprawdę na to zdrowie nasze i naszych bliskich nie mamy za wielkiego wpływu, i nie wiemy co przyniesie nam los? Bo przecież mimo zdrowego trybu życia, zdrowego odżywiania, uprawiania sportów, i tak może się przyplątać jakiś wirus czy inne wredniejsze cholerstwo! Dawniej jakoś zbyt często o tym nie rozmyślałam, ale odkąd jestem mamą, takie myśli raz na jakiś czas zaprzątają moją głowę. Z tego samego powodu myśli o ewentualnym drugim dziecku tak mnie przerażają - bo co będzie, jeśli nie będzie zdrowe, jeśli coś pójdzie nie tak? Ale jak już pisałam, nie mamy na to wpływu, więc czy jest sens zadręczać się takimi myślami? (no chyba że ktoś lubi się tak dręczyć) 

A ten mój strach nie pojawia się tylko podczas choroby, ale czasem nawet przy normalnych codziennych sytuacjach, gdy po prostu patrzę na córcię, jak się bawi czy jak słodko śpi. Czy to normalne u matek? I to nie tylko strach o zdrowie, ale o całą przyszłość. Przez moją głowę przebiega tysiąc myśli. Kim będzie moje dziecko? Czy da sobie radę w tym brutalnym świecie? Czy dobrze ją wychowamy? Czy będziemy w stanie dać jej wszystko co najlepsze? Czy zobaczymy jak dorasta? Co będzie jak nas zabraknie? I najgorsza z myśli - żeby tylko nic jej się nie stało! Kłębią się te myśli w głowie i wracają jak bumerang raz na jakiś czas!

A może po prostu zamiast zadawać sobie te pytania i bać się o przyszłość dziecka, trzeba cieszyć się tym, co jest tu i teraz? Nawet ostatnio pisałam o tym, żeby doceniać te wszystkie wspólne chwile (o tutaj - klik), ale wiadomo, że człowiek i tak od czasu do czasu będzie wybiegać w przyszłość, i tak będzie się martwić, i tak będzie się zadręczać. Ważne chyba, by nie robić tego zbyt często - by te nasze niepokoje nie przesłaniały nam tego "tu i teraz". No ale oczywiście łatwiej powiedzieć niż wykonać - szczególnie w sytuacjach, gdy widzisz, jak ukochana osóbka choruje.

Nie będę Was tu pytać, czy też się zamartwiacie i boicie o swoje dzieci, bo odpowiedź jest oczywista. Ale chciałabym spytać, jak sobie radzicie z tym strachem i czy często macie podobne myśli jak ja? A może jednak jestem tą przewrażliwioną wariatką?

PS. Ostatnio u mnie tak trochę nostalgicznie - ale to chyba przez to, że za długo w domu siedzimy i za mało kontaktu z żywymi ludźmi, bo praktycznie od miesiąca nigdzie się nie ruszałyśmy na miasto, tylko ciągle dom, ogródek na chwilę, no i ja do pracy - no ale najpierw auto miałam zepsute, a teraz gdy już naprawione, to znowu chorujemy! Taki los! Ale gdy tylko wszystko wróci do normy, znów będę tryskać energią i humorem - i weselszymi postami :) Mam nadzieję, że będziecie ze mną i wtedy, i że nie zraża Was czasem taki smutniejszy wpis - ale przecież takie jest właśnie życie - nie zawsze jest pięknie i różowo!