Źródło: Fotolia.com

Leżę... Boli. Przekręcam się... Boli. Wstaję... Boli. Cholerne plecy!! Coś zgrzytnęło, coś łupnęło... Podobno od podnoszenia ciężarów. Ale chwila! Żaden ze mnie siłacz i ciężarów nie dźwigam. Jedyne co podnoszę, to moja mała córeczka.

Fakt, że Izka waży już prawie tyle, co duży wór ziemniaków. Fakt, że ja do masywnych kobiet nie należę. I do młodych też nie za bardzo:) Fakt, że babcie w Polsce rozpuściły, bo tylko na rączkach i na rączkach. I fakt, że ostatnio częściej ją nosiłam, bo przecież trudno od rączek odzwyczaić (o czym na pewno wiecie drogie mamusie i tatusiowie, jeśli choć na chwilę oddaliście swoją pociechę dziadkom). I jeszcze fakt, że po przeprowadzce do Limericku nie było znajomych, czyli chętnych do potrzymania Izuni na rękach, mąż w pracy całe dnie, a ja sama w domu z moim 9-cio-kilowym Szczęściem.

Nic dziwnego, że w końcu plecy się zbuntowały. Powiedziały - mamy dość. I kropka.

Dzisiaj kilka wskazówek o tym, jak nie należy jeździć po Limericku :)

Na pewno nie tak, jak ja na początku! Od razu się przyznam, że do najlepszych kierowców nie należę (jak ja w ogóle zdałam prawko? - chyba miałam ślepego egzaminatora:). Nie lubię prowadzić, jeżdżę jak muszę. Wolę być pasażerem i podziwiać widoki przez okno niż skupiać się na drodze.

Po Limericku wszędzie jadę z GPS-em, ale i tak ciągle się gubię, wciąż nie ta ulica, znów przejechałam za daleko, bo GPS się zamyślił. Swoją drogą, to mój GPS to chyba jakimś wielkim myślicielem jest! Albo się zawiesi albo za późno pokaże zakręt albo całkiem się wyłączy drań! A ja, pozostawiona na pastwę losu, zawracam nie tam gdzie trzeba, staję na złym pasie. I jeszcze te korki cholerne wszędzie, gdzie się nie ruszysz!

I kolejna ważna data do zaznaczenia w życiu mamy i jej córeczki.
Izunia samodzielnie wstała!!!

Akcja miała miejsce w środowy słoneczny poranek, gdy Izunia po rannej butelce dostała jak zwykle kopa energetycznego i hasała po łóżeczku, wesoło wykrzykując znane sobie nieliczne słówka. Mama tymczasem z pół zamkniętymi oczami, niewyspana i jakaś taka niewyraźna, poczłapała do łazienki ogarnąć się szybciutko, byle zdążyć przed następnym odczuciem głodu swojej córuni. Nagle wszelkie odgłosy z łóżeczka ustały. A to oznaczało tylko jedno - mały urwis coś kombinuje.

Jesień... Taka piękna pora roku... Drzewa mieniące się setkami barw, promienie słońca prześwitujące przez gałęzie, kolorowe liście opadające z drzew, szelest liści pod nogami... Zachwycasz się patrząc na ten piękny krajobraz, a tu nagle BACH! Leje, leje, leje! Zimno, zimno, zimno! I jeszcze wieje jak cholera! Drzewa już prawie golusieńkie, liście latają po ulicy unoszone wiatrem we wszystkie strony świata, niebo ciemne i pochmurne, a Ty przemarznięta chowasz się w ciepłym domku, marząc już o lecie.

Mój mąż miał w tym tygodniu urodziny. I znów problem i wymyślanie co mu kupić. Kolejną książkę? Przecież półki już się uginają pod nimi! Ale skoro tak bardzo lubi czytać, to znalazłam coś innego. Wiadomo, że faceci lubią sobie poczytać w kibelku. To teraz nie musi już tam książek zabierać. Jak Wam się podoba taki prezent? :)

Dziś tak szybko i króciutko, ale chciałabym się pochwalić postępami mojej Izuni. Otóż wczoraj Iza pierwszy raz powiedziała "mama"!!! No wreszcie mamusia też się doczekała swojego słówka! A że tak długo na to czekałam, to tym milej było to wreszcie usłyszeć z tych słodkich usteczek! Już od miesiąca mówi ciągle "dada", "tata" i "nenene", a teraz będzie jeszcze "mamować" :)

W miniony weekend wróciliśmy na chwilkę na "stare śmieci". Jak to dobrze było znów zobaczyć Droghedę i przyjaciół, których tutaj w Limericku najbardziej brakuje! Przechadzając się tak znajomymi uliczkami Droghedy miałam wrażenie, jakbym nigdy stamtąd nie wyjeżdżała. Co prawda dopiero minęło półtora mca od naszej przeprowadzki, więc jeszcze dobrze pamiętam każde miejsce, każdy zakamarek, każdą uliczkę i każdy sklep. Z czasem na pewno wspomnienia się zatrą (szczególnie że człowiek już nie za młody i pamięć już niekiedy szwankuje), ale wiem, że Drogheda na zawsze zostanie w moim sercu, gdyż tam miałam swój pierwszy własny dom, tam nauczyłam się samodzielności i życia na własny rachunek i wreszcie tam miała miejsce najpiękniejsza chwila w moim życiu - narodziny naszej Izuni. Dla niej też był to pierwszy domek, ale nie będzie tego pamiętać.

No więc zaczęłam pisać bloga. Od dawna chciałam się za to zabrać. Lubię czytać inne blogi i w końcu naszła mnie myśl, żeby samej spróbować. Co z tego będzie? Zobaczymy.